මල හිරු බැස යන
හැන්දෑවේ
බොඳවුණු ගොක්කොළ
සෙවනැලි අතරේ
කාත් කවුරුවත් නෑ.
මගෙ තනියට
නුඹ විතර ම යි
නුඹ විතර ම යි
උලලේනී.
ඉටි පහන් නිවී
පරවී වැටෙද්දී
මලින් මල
මල් වඩමේ
හතර රියන යට
මං තනියෙන්
මං තනියෙන්.
නුඹේ විලාපය විතර ම යි
උලලේනී.
නැවුම් පස තෙමූ
උණු කඳුළු කැට
වියැකී යද්දී
කියන් මට
හෙට හැන්දෑවට
නුඹවත් හිඳී ද
මගෙ තනියට
උලලේනී?