අම්මගේ උණුහුමත් තාත්තගේ ආදරයත්
කිසිදාක ලැබිලා නෑ…
කිසිදාක ඔවුන්ව දැකලාත් නෑ…
අපි ඇත්තට ම කාගේ කවුරුන් ද ?
අපි අවජාතකයෝ ද ?
අපි පව්කාරයෝ ද ?
කොහොම හිටියත් කවුරු කවුරුත් දැක්කේ
පුංචි අපේ වැරදි විතරමයි…
රවා බලන්නට, තරවටු කරන්නට
ඔවුන් දෙවරක් සිතුවේත් නෑ…
ඔවුන්ගේ හිත් ගල් වෙලා ද ?
අපේ හිත් නොතැලෙතැයි සිතිලා ද ?
අපි පාසලේ පන්තියේ වැඩ බැරි ගොඩේලු…
ඒ ඇත්තට ම අපට වැඩ බැරි නිසා ද ?
නැත්නම් අපට උවමනාවක් නැතැයි සිතන නිසා ද ?
මහමෙරක් තරමට ම හදෙහි පොදි බැඳගත් සිහින
පුංචි අපටත් නැතැයි සිතුවා ද ?
ජීවන කුණාටුවෙහි මංමුලා වූ
තටු සිී විහඟුන් වන් අප
පියඹන්න ලෝලයි නේක විහඟුන් මෙන් ම…
පියඹන්න ඉඩදෙන්න…
පියඹන්න අතදෙන්න…

Written by : Nishen Malinda

Image link : https://bit.ly/3oKH62U