සුනෙත් සඳකත්මිණි විනිවිද
අනන්තය තෙක් දුරට කිමිද
දරා හදවත අරුත් සඟවා
පෙළින් පෙළ පද එකට ගළපා
සරා සඳ මත අකුරු ඇමිණූ
සඳගනාව වෙමි මම
නුපුරුදු ලොවක, සුපුරුදු බවකි හැඟවෙන
සසර මග හමු වූ විලසකින
විඩාබර නෙතු නිවා සනසා
ජීවිතය කවියකට ගළපන
සුපෙම්වත් සේතුවක් වීය ඔබ
මටත් හොරා මගේ දෙනයන සොයන
විලංගු ලා රඳවා ගත නොහැකි සිතක
නමක් නොදන්නා වෑකුල සිතිවිලි
ප්‍රේමය යැයි නම් ලද කල
සිහින් මන්දස්මිතියක් මැද
ලැබුවෙමි මොහොතකට නිරාමිස සතුටක්
ඒ, අයිතියක් නොමැති සඳ වුව
නුඹට පෙම් කළ නිසාවෙනි
සේයා රූ: