ඇසුණි ඉකිබිඳුමක්
මලානික මඳ පවන සමඟින්
දුටිමි තනි වූ වනස්පතියක්
හුදෙකලා වූ තුරු සුසානේ
නැවතුණා ඉකිබිඳුම මඳකට
මගේ පා යුග ගැටෙන විට බිම
යළි අවදි විය වේදනා හඬ
තනිව හඬනා වනස්පතියක
එකල මේ බිම තුළින් ඉපදුණු
අප සැවොම සොහොයුරන් සේ
තැනූ සුවිසල් තුරු වියන මෙහි
අහස් කුස තෙක් දිව ගියේ
මඳ පවන හා ගී ගැයුවෙමු
සොලවමින් තුරු පත් අගින්
අතු පතර වු සියොත් කැල නැගු
ගී තනුව හා එක් වෙමින්
රිවි කිරණ දුන් උණුහුමින්
මහ පොළොව දුන් ජීවයෙන්
ලොවම රැකුමට වෙහෙස වූවෙමු
හෙළන තෙක් අවසන් සුසුම්
මරණයේ අඳුරින් වෙළී ගිය
දිනක නුඹගේ සොහොයුරන්
පැමිණ විත් අප තැනූ වියමන්
නසා සැදුවා හිස් ලොවක්
හුදෙක් දූවිලි රටා හැඩ කළ
රක්ත ගිනියම් ලෝකයක්
තුරු සොයුරු කැල නැගි අඳෝනා
මුසුව මඳ නල වියැලුණේ
ලොවට කළ මෙහෙවරට ඔවුනට
අවසන් බුහුමනද නොම වුයේ
අප ලබා දුන් සිසිල් සෙවණේ
වුණිද යම් අඩුපාඩුවක්
අප ලබා දුන් නේක ඵලයන්
නොම වීද රසයෙන් උසස්
නුඹව රකිනා යුතුකමින් අප
බැහැර වුයේද එකදු මොහොතක්
හෙට දිනේදී මා ද මේ බිම
නොම දකීවි ඔබ ඉතින්
හරිත පැහැයෙන් දිදුළ මේ බිම
වෙවී නිරුදක මහා කතරක්
දිනක මේ ලොව නුඹට පමණක්
දිවි ගෙවිය හැකි දෝ තුටින්
නසා දමමින් ජීව ධාරා
නුඹේ සිරුරට සවිය දුන්
සිතනු නුඹ ගැන එක් වරක්
අපව නැසුමට පෙර හොඳින්
අවසනට ඔබගේ දෙ අත් මත
තබන්නම් ඔබගේම ඉරණම
හුදෙකලා වු වනස්පති කළ
නිහඬ ඉකිබිඳුම ද නිමා විය.
මලානික මඳ පවන පමණක්
මගේ දෙසවන් මත ගැටෙන්නේය.
Image courtesy- https://www.walesandborders.com/images/llanfyllin_1.jpg
