වහලෙන් වැටෙන වැහි බිඳුවෙන් නො තෙමෙන්ට
බූරු ඇඳේ නිදි නැති රැය නොගෙවෙන්ට
අම්මා අතින් හැදු රස වේලක් කන්ට
බෝඩිම අතැර එන්නට සිත්වෙයි ගමට
අම්මේ නුඹෙ පැතුම අප රජ කරවන්ටයි
සරසවි මවගෙ තුරුලට යැව්වේ එයටයි
ගිනිගත් නගරයේ නිවී සිප් ලැබගන්ටයි
එනමුදු මගේ හදවත තවමත් ගමටයි
දෝලාවෙන් යන කුමරියෝ සිත කලඹයි
රජ ඉසුරින් පිරි කුමරුන් හද හඬවයි
නංගි මලනුවන් විඳිනා දුක සිහිවෙයි
වාවා ගත නොහැක අම්මේ මා මියැදෙයි
වැහි බිඳු මගේ සටහන් බොඳ කරන්නෙපා
මා නැණ පහන් නිවී දැහැනින් මුදන්නෙපා
අසරණ මව් ගෙ පැතුමන් බිඳ දමන්නෙපා
යදිනා දෙවියනේ මට පිටුපාන්නෙපා
අසූව දශකයේදී පේරාදෙණිය සරසවියෙන් සිප් ලබා, අද රජයේ විධායක ශ්‍රේණියේ රැකියාවක නිරත වන මගේ සමීපතමයකුගේ ජීවන අත්දැකීමෙන් බිඳක් මෙසේ පද වැලකට ඇමිණූ වගයි.