ජීවිතය යනු අකමැති වුවත් තනිකම විදිය යුතු චාරිකවකි. හුදෙක් එහි රසාස්වාදය මිටකට ලඝු කිරීම අප විසින් කරන ලද වරදකි. කෙසේ වුවත් එය සුන්දර යයි කීම මා කරන වරදක් නොවේ. මන්ද ආදරය ද සුන්දර වරදක් ලෙස කිරුළු දරා ඇති බැවිනි.
දිගු කලක් අදරය නොකල කෙනෙකු, එම ආදරය වැලඳගන්නෙ අප්‍රමාන වු සෙනෙහසිකිනි. එය හෙතෙම ජීවිතය විජයග්‍රහණය කළා වැනිය. එතෙක් මෙතෙක් තමා ලඟ සිටි තනිකම, සිත් දොර අසල ලිපියක් තබා පලා ගොස්ය.ඒ අත්හැරයාමට අපි බෙහෙවින් අශා කරන්නෙමු.
ජීවිතයට සපැමිණි ආදරය මදක් හෝ වෙනස් වුවහොත්, දමා ගිය තනිකම ඉඳිකඩ අසල සිට මුවඟින් කෙටි සිනහ රැල්ලක් පල කරනු දැකිය හැකිය. අපි එය ප්‍රතික්ෂේප කරනු වස් තවමත් එ ආදරයට ආදරය කරන්නෙමු. මෙකී විචලනය වඩා තීව්‍ර වු විටෙක තනිකමට ඇරයුම් පතක් යැවීමට බොහො දෙනා පැකිලෙන්නෙ නැත. එලෙස පැමිනි තනිකම කටුක වු රසාස්වාදයකට සරදම් කරයි. එනමුදු ආදරයේ පුනරාගමනය තනිකම ඉඳිකඩ අසල සිටිනවාටවත් කැමති නැති බැව් නම් පැහැදිලිය.
හැමෝම දන්න දෙයක් – ජීවිතය තිබෙන්නේ විඳවන්නට නොව විදින්නටය…..
ගයත් උදාර වීරසේකර
විශ්වීය අවකාශයේ ඇති සාපේක්ෂ රාමුවෙන් ඔබ්බට……..