ප්‍රේම ආමන්ත්‍රණ නැගෙන වස්සාන වර්ෂාව…

වහින කාලෙට වැහි බිංදු ගැන
මනෝවිධ කවි ලිව්වට
මොකට මෙච්චර වහිනව ද අද
අහනවා එක පොකුරට
කාටවත් නොපෙනෙන තුරාවට
කුඩය උඩ වැහි බිඳුවට
අහස මුමුණන කතාවක් ඇත
නෑසුනත් ඔබෙ සවනට

මේඝ ගර්ජන අතර මැද උඹ
හෙමින් පහලට යනකොට
අනේ අපෝ මිස හොඳක් එන්නෑ
ඕකුන්ගෙ කට කොනකට
හෙවණ හොය හොය දුවනකොට උන්
කඩා බිඳගෙන පිම්මට
කවුළුවෙන් එළියට එබෙයි අත්
ළපටි උඹෙ පෙම ලැබුමට

මල් වයසේ පුරපසට වැහි බිඳු
තෙමා පෙම එළි කෙරුවට
ගං තීර මහ වාලුකා තල
ගිලිනවලු වැහි මතුවට
උමතුවෙන් මංසල සදා දුන්
වසන්තය පිළි ගැනුමට
කමා වුව මැන වුනු පමාවට
යල මහයි අද හවසට

පුංචි අත්තටු පියාඹන’යුරු
බලා ලොව සැණකෙලි සදා
හරිත නිම්නයේ සේද අතුරන
දේදුන්න පිරුවට ගොතා
ඉරු දෙවිඳු වැඩි දිනෙක ආයෙම
නුඹේ වතගොත හිත් දරා
ආයෙමත් උඹ වරෙන් අහසට
මම හිඳින්නම් මග බලා

Image Courtesy : https://bit.ly/3FUGKOF