“අපිව ජීවත් කරවන්නෙ බලාපොරොත්තු. සමහර බලාපොරොත්තු ‘මට විතරක් වැදගත්’ වෙන්න පුළුවන්, අනිත් අයට වගේ වගක් නැති. එතකොට දැනෙන වේදනාව, කියාගන්න බැරි තරම්…”

මේත් ඒ වගේ කතාවක් !

දවස අදයි පොඩි දූ මව් පදවිය ලබන

පුත් රුවනකි කිරි සුවඳින් දූගේ නමින

බිරිඳත් සමඟින් රෝහල වෙත පිය මනින

සිත පුරාම ඇත්තේ මහ සතුටකි වැඩෙන

ලොතරැයි කූඩුව වෙත නොදැනීම ඇදී

‘කෝටිපති එකක්’ තෝරා අරන් ලැදී

කමිස සාක්කුවෙ අතුරා විපත් නොදී

දෙතුන් වරක් සිඹ බැලු මුත් තවත් මදී

හැන්දෑවෙලු දොස්තර තැන වෙලාව දී ඇත්තේ

පොඩි දූ නම් වෙනද වගෙම කිසි කුකුසක් නැත්තේ

මිහිරි කතා අවසන ඒ හැම දෙයක්ම මත්තේ

සමුගන්නට ආසිරි දී අපි අවසර ගත්තේ

සාලයෙ ටීපො එකෙ හරිබරි ගැහිලා

කමිසය ගලවා පුටුවක අතුරවලා

කිරි කැටියා ගැන සිතමින් කල් ගෙවලා

දන්නෙම නෑ රාත්‍රියත් ඇත වැඩලා

රූපවාහිනිය විගහට පණ ගන්වා

ලොතරැයි වැඩසටහන චැනලය දල්වා

කමිසය සොයමින් අල්මාරියෙ එල්වා

එහෙ මෙහෙ දිව්වෙමි හරබර අඩි සොල්වා

මොකදෑ මේ හිටි හැටියෙම කලබලේ

ඉස්පිරිතාලේ විසබීජනෙ බොලේ

ගලවපු කමිසය සෝදා ඒ වෙලේ

ආන්න ඇති වනලා පල්ලෙහැ වැලේ

ගත්ත හුස්ම නැත පහළට වැටෙන්නේ

වටපිටාවෙ මොනවත් නෑ දැනෙන්නේ

‘කෝටිපතිය’ මා අතහැර දුවන්නේ

යන දිහාක මා එක්කන් යමන්නේ

Image Courtesy: https://bit.ly/3kBwPR9