මගේ දෙපතුල් රිදුම් දුණි
ඇවිද දුර ගිය විටදි ඔබ හා
මඟදි නතරව හැඬුයේ මා
තවත් යා නොහැකියි කියා
කඳුළු තෙරපෙන නෙතින් බැලු ඔබ
මා වඩා සිඹ සැනසුවා
මගෙ බර නැත බරක් වුයේ
සිහින් වූවත් ගත ඔබේ
මදක් හිඳ ගිම් නිවූ නිවසේ
වහලයත් අහසත් එකක් වේ
අහස හඬනා විටදි මා දැක
කඳුළු දිය මා තෙත් කළේ
විගස මා තුරුලේ හොවා
මගේ ගත උණුසුම් කළා
සියුම් වෙවුලුම් ගතට දැනුනත්
මගේ නිදි සුව සැලසුවා
උදෑසන සුදු ඇඳුම් ලා ගත්
ළමෝ දිව යන විටදි අකුරට
මා ද පසුපස දිව ගියේ මුත්
වැට මායිමේ නැවතුනා
මගේ නෙතු අග කඳුළු දුටු ඔබ
මගේ හිස සිඹ සැනසුවා
මට නොපෙනෙන දුරක ගොස් ඔබ
ඉකි ගසා කඳුලැලි වැගිරුවා
දැනෙන විට කුසගිනි තදින් මට
මට බඩගිනියි පැවසුවා
පාන් කාලක් අතට දී ඔබ
මහා කුසගිනි ඉහිලුවා
සියලු දුක් මා නමින් ඉවසා
අවසානෙ ඔබ නැගී සිටියා
නෙතු අගට හුරු කඳුළු පිසදා
හදවතට දොරගුළු දැමූවා
ඔබ නොදැරු රන් කිරුළු
මට උරුම කර දෙන්න
දෙවන මව් තුරුල මත
මා තබා ගියා ඔබ
මා වටා සුරවිමන්
කොතෙක් අද වූ නමුත්
ඔබේ උණුසුම අදත් ඇවසිය
එදා මා හට ලබා දුන් ලෙස
මතු භවේදිත් මෑණියන් වී
මා ළඟින් ඔබ හිඳී නම්
ඇවැසි නැත මට සුරවිමන් මැද
උපත ලබනට කවර කලකත්
Image Courtesy : http://dr-mahesh-parimal.blogspot.com/2017/02/blog-post_3.html